Dinsdag 13 november 2012: Het valt tegen, beter gezegd het valt zwaar tegen. De afgelopen dagen zijn San heel zwaar gevallen. Lopen is al een inspanning. Zelfstandig opstaan uit een stoel of uit bed lukt vaak niet, te weinig spierkracht. De trap af gaat nog, de trap op is een sportieve uitdaging, zoals voor ons de marathon. Rust is dan maar betrekkelijk. Als het zo tegen valt, zijn alle momenten vervelend en naar.

Gisteren is een deel van de hechtingen verwijderd, maar vannacht ging uit één van de kleine wondjes wondvocht lekken. Geeft onrust. Vanmiddag heeft de huisarts hier naar gekeken, want ’s morgens ging dit verder en San werd hier heel onzeker, onrustig van, durfde amper meer te bewegen, lag verstijfd in bed. Na overleg met het ziekenhuis is besloten om hier morgenochtend toch maar eens extra naar te laten kijken. Geeft nog geen rust, balen dus.

Maar hopelijk is dit niets ernstigs en kan San de komende weken wat beter op adem komen. Echter gezien de laatste bloedwaarden en de huidige dosis aan dexamethason die in de komende 24 dagen wordt afgebouwd , moet ze, vrees ik, enorm veel geduld hebben, voordat ze zich wat beter gaat voelen. Ik verwacht dat enig herstel pas na de genoemde 24 dagen gaat plaatsvinden, en dan is het nog afwachten wat er volgende week weer allemaal besproken gaat worden en wat er nog voor extra’s op haar af gaat komen. Leuk is anders.