Zondag 26 mei 2013:

Trouwdag goed doorstaan.

Het weekend was geweldig.

Zojuist een berichtje van mijn nichtje Jessica gelezen. Pffff, die krijgt het ook voor haar kiezen. Zet je wel weer aan het denken. Wat is het leven soms toch moeilijk.

Anouk vertelde daarstraks dat ze wel erg veel aan mama had moeten denken dit weekeinde, dat ze dacht dat mama dit ook wel heel erg leuk had gevonden. ‘Ik weet het wel zeker meisje. Mama had dit geweldig gevonden’. Maar de mooiste woorden vanavond waren van Tom. Ik ging op zijn kamertje het licht uit doen na de laatste kus van deze avond, zag ik hem nog net even opkijken naar de foto van San boven zijn bed. “Dag mama”, fluisterde hij, “het was heel erg leuk. Welterusten, mama, ik mis je”.

Maandag 20  mei 2013: Mijn berichtjes op het weblog schrijf ik meestal niet op mijn beste momenten. Dat lijkt ook een beetje te blijken uit alle warme reacties die ik krijg na een nieuw berichtje. Misschien is het goed om te zeggen dat het eigenlijk best goed gaat. Dat ik echt wel kan genieten (ook al vind ik het nog steeds een vervelend woord) van de vele mooie momenten. Soms lijkt het misschien in mijn berichten dat ik het vaak moeilijk heb.  Deels is dat wel zo, maar de mooie dingen beleef ik ook wel echt intens.

Lekker genieten van een wijntje op de bank met een muziekje erbij, is er nog niet bij, tenminste niet zonder veel gedachten aan San, maar ergens is dit ook heerlijk. Mooie herinneringen, ondanks het verdriet. Het verdriet wat ik dan voel heeft natuurlijk te maken met mijn gevoelens voor San, en met alles wat niet meer is en niet meer terugkomt. Het gemis, de vooruitzichten om moeilijke zaken allemaal zelf op te moeten lossen, beslissingen alleen te nemen, er alleen voor te staan en het echte alleen zijn, zijn de moeilijke dingen, maar de herinneringen en bijbehorende gevoelens zijn warm en mooi.

In gesprekken is het ook wel eens moeilijk om gevoelens goed onder woorden te brengen. De simpele vraag, hoe gaat het met je, kan ik gevoelsmatig slecht afdoen met: ”Goed hoor, en met jou?”. Soms is het lastig om de juiste toon te vinden. Als wij op de vrijmarkt staan met Koninginnedag of op kermis in Drunen lopen, hebben wij plezier en zijn we niet echt verdrietig. Als je dan bekenden tegenkomt die je al even niet gezien hebt, is het wel eens lastig om dan terug te schakelen naar hun stemmingsniveau (het voelt dan toch zo, dat de verwachting is dat we het allemaal maar moeilijk hebben) en dan vrolijk en blij te verkondigen dat het best wel gaat, past niet bij onze gehele situatie, maar wel bij het moment. Nou ja, misschien leg ik het nu ook niet echt handig uit. Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is, dat het ook vaak wel gewoon goed gaat.

Ook dit weekend was weer gezellig, morgen nog een extra dagje vrij voor de kinderen, daarna een kort weekje en komend weekend lekker weg naar Domburg met Rien en Tomas en de kinderen. Wordt vast erg gezellig, ik heb er zin in. Ook al zitten er ook weer moeilijk momenten in verscholen. In het bewuste vakantiepark zijn we een paar jaar geleden ook met San geweest. En donderdag is onze trouwdag.

Zondag 12 mei 2013:  Zoals wel vaker de laatste weken was de avond vandaag weer het lastigst. Overdag eigenlijk meer een ‘gewone’ zondag. Op een aantal dingen na dan, waaronder de vele berichtjes die ik deze dag heb mogen ontvangen. Iedereen bedankt voor deze waardevolle support. Natuurlijk naar het graf van San geweest, maar met de kinderen is dit meer een gezellig uitje, dan een heftig emotioneel of droevig moment. Gezellig kwebbelen, water halen, potjes neerzetten, alles goed neerleggen, steentjes verzamelen tegen het wegwaaien van de werkjes en ook nog oog voor anderen en de drukte vandaag op de begraafplaats. Ook nog ergens wel een moment van rust en verdriet, maar verder meer leuk en gezellig, klinkt gek hè.

De klas van Tom had dit keer ook iets voor mij gemaakt. Prachtig natuurlijk. Ook mooi dat Tom al weken zijn mond wist te houden en vanmorgen twee uur met het cadeau op schoot heeft zitten wachten tot zuslief eindelijk haar bedje uit kwam. Anouk moest natuurlijk wel meekijken naar hoe mooi alle werkjes geworden waren.

Moeilijk zijn soms de onverwachte opmerkingen/vragen van de kinderen. “Gek eigenlijk hè papa. Nu heb jij nog wel een moeder en wij hebben geen mama meer!?” (in het kader van Moederdag komt weer eens bovendrijven dat oma toch echt mijn moeder is). Tja, wat kun je daar nu op zeggen. Het leven zit soms maar raar in elkaar.

Maar de avonden zijn nog steeds het meest confronterend. De stilte, het gemis, je verhaal niet kwijt kunnen, alleen plannen maken voor de komende weken. Niks aan zo. We hebben zoveel leuke dingen gedaan deze weken, zoveel te vertellen, zoveel bijzondere momenten, zoveel te delen, maar ja, wat ik zeg. Niks aan zo.

Vrijdag 10 mei 2013: Goede inschatting gemaakt vorige week. We hebben een heerlijke vakantie gehad. Heel veel leuke dingen gedaan, prachtig weer gehad, gezellig gehad, fijn dat oma erbij was. En ook wel wat moeilijke momenten. Veel aan San gedacht, over mama gesproken. Vaak kleine dingetjes. Vorig jaar in de meivakantie zijn we ook naar CenterParcs geweest, toen naar de Peel. Toch een beetje vergelijkbaar. Dus vaak kwam voorbij wat mama ook zo leuk vond, of waar mama zo van kon genieten, wat ze zo lekker vond met uit eten gaan, dat soort dingetjes. Mooie herinneringen wel, maar wel met een verdrietige ondertoon natuurlijk.

Anouk had veel van bovenstaande momentjes, Tom had zijn ‘ik mis mama steen’. Tenminste zo ben ik de steen gaan noemen. Op weg van ons huisje naar de Market Dome waren de kinderen altijd sneller op de fiets of met de step dan wij te voet. Op steeds hetzelfde plaatsje wachtte Tom dan even op ons, zat hij daar op een grote steen, een beetje sip te kijken. Net zijn teen gestoten, of bijna gevallen met de fiets. Even alleen, even verdrietig, even aan mama denken, even mama missen, steeds dezelfde steen, steeds hetzelfde verhaal. “Ik mis mama”. De ‘ik mis mama steen’.

Gisteren thuis gekomen, was ook raar. Natuurlijk was San de hele vakantie bij ons, in gedachten. Maar thuis is ze nog meer aanwezig. De kinderen vonden de vakantie heerlijk, maar vonden het ook heerlijk om weer thuis te zijn. Anouk wist het mooi te verwoorden, meteen nadat we thuis waren: “Fijn hè papa, om weer thuis te zijn, het was wel heel leuk de vakantie, leuk dat oma er ook bij was, maar toch anders zo zonder mama en nu kan ik die mooie foto van mama tenminste steeds weer zien”. Ik had precies hetzelfde gevoel, dus hebben we maar even een traantje weggepinkt en even goed geknuffeld. Later op de bank ook met Tom erbij nog eens over gehad, hoe we mama gemist hebben, hoe vaak we het over mama gehad hebben en aan mama gedacht hebben, maar dat we toch ook een hele fijne vakantie hebben gehad zo zonder mama. En dat dat dan toch ook wel heel fijn is.

Nog wat later op de avond had ik het ook nog even moeilijk. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij anderen gaat, maar wij komen vaak tegen het einde van de dag thuis van vakantie. Auto leegmaken, eerste spulletjes opruimen, kinderen als het kan al snel naar bed, eerste wasmachine staat al weer aan en dan een relaxed momentje met z’n tweeën op de bank, tevreden dat alles goed gegaan is, dat de eerste vakantiezooi alweer weggewerkt is, even lekker uitrusten. San vaak met de oude kranten (voor mij allemaal oud nieuws, maar voor San altijd belangrijk (een vrouwendingetje volgens mij) de overlijdensadvertenties napluizen om te kijken of er niets belangrijks gemist is) en ik met de normale post, en de e-mail. En nagenieten van de vakantie. Deze keer ging het ook ongeveer zo, alleen het nagenieten in je eentje voelt toch anders.

Maar gelukkig hebben we wel veel mooie momenten kunnen delen. Mij viel op dat de kinderen, met name Anouk nog veel terugdenkt aan vorig jaar, of andere vakanties met San. Dat doe ik ook natuurlijk, maar voor mij gaat het soms verder terug, ik denk ook vaak aan de periode dat San nog niet ziek was en hoe leuk het zou kunnen zijn geweest met een lachende San aan tafel, een enthousiaste mama in het zwembad, San die alle attracties mee ingaat in Toverland en noem het allemaal maar op. Hoe anders had het kunnen zijn.

En verder? De plantjes en de knutselwerkjes liggen al klaar, met name Tom heeft er al weer zin in, afwachten hoe het zal gaan. Zondag is het Moederdag.

Donderdag 2 mei 2013: Leuke dagen met soms moeilijke momenten. Regelmatig die eerste keer momenten/gedachten. Zal nog wel een tijdje blijven zo. En dan worden het tweede of derde keer momenten.

De vakantie is begonnen, een drukke periode is daarmee eigenlijk wel afgesloten. Niet dat het nu ineens rustig is of zo. Lekker vakantie, maar toch anders. Ik kan een hele waslijst opsommen van leuke dingen die we inmiddels gedaan hebben in de afgelopen dagen. Nou, kort dan: Zwemmen, logees hier, verjaardag 1, verjaardag 2, Efteling, try-out nieuwe Raveleijn-show, op de vrijmarkt gestaan met Koninginnedag, zelf logeren, en dan morgen op vakantie. Lekker druk, leuke dingen.

Maar wel Koninginnedag zonder San, wel een oranje outfit, maar geen mamma in het oranje met sjerp en hoedje, genietend van de drukte en de aandacht samen met vrienden (al waren die vrienden er wel weer bij natuurlijk). Gisterenavond met Tomas op pad naar Bedaf voor de grafsteen. Rondje begraafplaatsen gedaan, vandaag samen met de kinderen nog even bij het graf van San geweest. Moederdag komt eraan. Ook al is het vakantie en is het nog zo druk, soms blijft het maar stil in huis.

Vakantie, alle twee de kinderen kwamen vanavond even uit bed, na elkaar, gebeurt eigenlijk niet vaak. Hebben enorm zin in de vakantie, kunnen niet wachten, maar ook, gek eigenlijk zo zonder mama. Op zoek naar nieuwe foto’s, nieuwe herinneringen. Gelukkig hebben we heel veel mooie momenten op ons netvlies, waar we op terug kunnen vallen. En we hebben een mooie week in het vooruitzicht. Het gaat vast leuk worden, met soms ook moeilijke momenten.