Zondag 12 mei 2013:  Zoals wel vaker de laatste weken was de avond vandaag weer het lastigst. Overdag eigenlijk meer een ‘gewone’ zondag. Op een aantal dingen na dan, waaronder de vele berichtjes die ik deze dag heb mogen ontvangen. Iedereen bedankt voor deze waardevolle support. Natuurlijk naar het graf van San geweest, maar met de kinderen is dit meer een gezellig uitje, dan een heftig emotioneel of droevig moment. Gezellig kwebbelen, water halen, potjes neerzetten, alles goed neerleggen, steentjes verzamelen tegen het wegwaaien van de werkjes en ook nog oog voor anderen en de drukte vandaag op de begraafplaats. Ook nog ergens wel een moment van rust en verdriet, maar verder meer leuk en gezellig, klinkt gek hè.

De klas van Tom had dit keer ook iets voor mij gemaakt. Prachtig natuurlijk. Ook mooi dat Tom al weken zijn mond wist te houden en vanmorgen twee uur met het cadeau op schoot heeft zitten wachten tot zuslief eindelijk haar bedje uit kwam. Anouk moest natuurlijk wel meekijken naar hoe mooi alle werkjes geworden waren.

Moeilijk zijn soms de onverwachte opmerkingen/vragen van de kinderen. “Gek eigenlijk hè papa. Nu heb jij nog wel een moeder en wij hebben geen mama meer!?” (in het kader van Moederdag komt weer eens bovendrijven dat oma toch echt mijn moeder is). Tja, wat kun je daar nu op zeggen. Het leven zit soms maar raar in elkaar.

Maar de avonden zijn nog steeds het meest confronterend. De stilte, het gemis, je verhaal niet kwijt kunnen, alleen plannen maken voor de komende weken. Niks aan zo. We hebben zoveel leuke dingen gedaan deze weken, zoveel te vertellen, zoveel bijzondere momenten, zoveel te delen, maar ja, wat ik zeg. Niks aan zo.