Woensdag 31-10-2012: Vanavond ging het al weer wat beter met San dan vanmiddag, vanmiddag was ze op, er helemaal klaar mee. Om half elf in het ziekenhuis gemeld. Gesprekje met een verpleegkundige over de gang van zaken op de afdeling vandaag en de rest van de komende week. Gesprekje met ‘de apotheker’, gesprekje net de ‘P.A.-er’ van de neurochirurg. Doppen plakken (sensoren die gebruikt worden voor de navigatie tijdens de operatie). Infuusnaaldje inbrengen. Nog een keer een MRI. Bloed afnemen, glucose prikken. Eten, drinken en wachten, wachten, wachten tussendoor.

Hoe lastig is het blijkbaar om een infuusnaald in te brengen. Dit prikken is al vaker lastig gebleken bij San, maar vandaag was het wel heel vervelend. 2x door een verpleegkundige, 2x door iemand van anesthesie, even pauze, eten tussendoor en nog een keer proberen, toen was het pas gelukt. Daarna moest er een buisje bloed uit dat infuusnaaldje afgetapt worden. Helaas, dat ging ook al niet vanzelf. Meerdere mensen erbij gehaald. Uiteindelijk gelukt. Lastig, vervelend, vermoeiend. Helaas het hoort er blijkbaar bij. Iedereen doet enorm zijn best om het vlot en goed te laten verlopen, maar voor San was het wel een erg lange polonaise aan haar lijf.

En toen waren ze haar ook nog even kwijt op de afdeling eind van de middag. Tenminste ik kreeg van de verpleegkundige van de dag een telefoontje met die boodschap. Toch even schrikken. Maar ze gingen even verder zoeken toen ik vertelde dat ze toch ook echt niet hier thuis bij mij was. Na een minuut of 10 belde ze me zelf weer terug. Ze was weer terecht. Even naar de WC geweest. Raar verhaal eigenlijk.

Gelachen hebben we ook nog wel. Gisteren hadden we namelijk twee boze kinderen bij het avondeten. Reden: ’s morgens had ik beloofd (versie van de kinderen) dat we rode kool zouden eten (soort van lievelingskostje hier). In mijn versie was dit wel ter sprake geweest, maar had ik gezegd dat San mocht kiezen omdat ze na deze avond voorlopig niet meer thuis zou eten, maar ja, ook kinderen luisteren soms wat selectief (dus niet alleen mannen). Keuze van San was gevallen op: Boontjes! “Boontjes, boontjes, die kan je in het ziekenhuis ook wel iedere dag eten”, aldus Anouk, niet echt tevreden met deze keuze. Dus vanmiddag kreeg San haar warme hap in het ziekenhuis en ja hoor: Boontjes! Leuk om te vertellen dus vanavond dat mama vanmiddag al warm eten had gekregen, Anouk raadde het al voordat ik uitgesproken was. “Boontjes! Zie je wel, ik zei het toch, in het ziekenhuis krijg je altijd spinazie of boontjes. Niet dat ik daar al zo vaak ben geweest, maar het is daar altijd hetzelfde.” Verhaal van niks eigenlijk, maar wij moesten er wel om lachen.

Gelukkig voelde San zich dus weer wat beter vanavond na die vervelende middag. Toen ik terug was in het ziekenhuis, hebben we een bakkie koffie gedronken, nog wat gelachen om de boontjes en andere dagelijkse dingen besproken. De dag van morgen komt zoals hij komt, we hebben het er niet veel meer over gehad. Afwachten maar.

Het wordt morgen wel wat later waarschijnlijk dan gedacht. San is niet als eerste aan de beurt maar wat later in de ochtend. Pas eind van de middag is ze dan weer bij. Daarna een nachtje naar de Medium Care en als alles goed gaat daarna weer terug naar de afdeling. Meer details volgen. Ik ga nu (proberen) lekker te slapen.