Zondag 4 november 2012: Gisteren weer wat stapjes voorwaarts, vandaag een klein stapje terug. Vanmorgen was San bijna flauw gevallen in de douche. Da’s dan even een stapje terug, maar niets ernstigs. Gewoon wat te hard van stapel gelopen, want zo goed ging het dus, dat ze maar even alleen ging douchen. Gisteren zijn alle verdere slangen en infusen verwijderd en ’s avonds had ze al een stukje gelopen. Ook ’s middags toen we met de kinderen langs kwamen ging het allemaal erg goed. San was vrij fit en ook het verband was verwijderd. Mooie ritssluiting zogezegd. Gelukkig schrokken de kinderen er niet van, ik had ze juist voorbereid op mooie grote witte pleisters.

De kinderen vonden het heerlijk bij mama. Beiden hadden ze een kleurplaat, we hadden een eigen cadeautje, Anouk had nog een extra cadeautje gemaakt met een vriendinnetje en de klas van Anouk heeft een prachtige slinger gemaakt om zo’n saaie ziekenhuiskamer een beetje op te vrolijken. Samen met de kaarten die we meegenomen hadden, was er dus een hoop te bekijken en te doen.

Met dat positieve beeld op ons netvlies kwamen we vanmorgen dus voor het tweede bezoek met de kinderen (en Edwin) binnen, viel nu wat tegen. San lag nog met natte haren plat op bed, voeteneind wat hoger, zijsteunen van het bed omhoog zodat ze niet uit bed kan vallen. Zelf was ze nog enigszins geschrokken en beduusd, mede ook van de dikke ogen en wat opgezwollen zijkant van haar hoofd, waar wat vocht uit de wond zit wat eruit begint te zakken. Ook dit is heel normaal, maar we waren er niet helemaal op voorbereid en dan oogt het totaalplaatje toch anders dan de dag ervoor. Maar gelukkig eigenlijk niets bijzonders, en al snel had Tom de knoppen weer gevonden om het bed anders in te stellen en zijn we gezellig foto’s gaan kijken.

Vanmiddag heeft Tom in de stromende regen nog meegedaan aan de DAK Drunense Duinencross (met dank aan Heli en de erwtensoep bewaren we voor morgen). Het was de eerste keer, supertrots ben ik dat hij de 875 meter rennen door modder en blubber volbracht heeft. Zelf vond hij na afloop dat hij wel wat moe was van het rennen en hij had twee gebroken benen. Maar die waren op wonderbaarlijk wijze 3 minuten later alweer genezen, want toen kon hij alweer door plassen rennen en springen.

Ik geloof dat Anouk en Tom de laatste 24 uur al zeker 4 of 5 keer gezegd hebben dat ze graag willen dat mama weer snel thuiskomt. Anouk voelde zich gisteren tijdens het eten al helemaal eenzaam zoals ze zei. “Want normaal zit mama altijd tegenover mij, en nou zit er niemand, dus dan voel ik me maar alleen”. Nou, laten we hopen dat het verdere herstel weer voorspoedig verloopt, dan zijn we nu zo ongeveer op de helft. Dan komt San weer thuis, en is het niet meer ‘saai’ en ‘niks aan, zo zonder mama’.