Vrijdag 28 juni 2013: Vakantie, ben ik nou blij of niet blij? Zeker is dat we er wel aan toe zijn. De tranen zitten hoog en de emmer is redelijk tot aan de rand gevuld. Volgende week en de weer erna eerst nog een aantal drukke dagen, maar daarna doe ik even niets meer. Beetje Tourspel invullen en relaxen.

Rare dagen zijn het. Gisteren was de dag van de vossenjacht van school. De slechtnieuwsdag van vorig jaar. Vorig jaar op deze dag was er een reguliere controle van de long, een gewone longfoto, niets aan de hand. Tot de uitslag daar was. Een vlek, opnieuw, een tumor, zeer waarschijnlijk. Wat nu, wat betekent dit, onzekerheid, teleurstelling, verdriet, wat vertellen we de kinderen. Alles kwam gisteren weer terug. Zeker op de weg van Eindhoven naar huis, reed ik langs Tilburg, deels dezelfde weg die we vorig jaar samen terugreden met deze gevoelens en vragen. Tranen over mijn wangen, wat een rotdag.

En toch ook weer een leuke dag. Wat hebben de kinderen genoten, zoals ieder jaar weer. ’s Morgens zei Anouk nog dat mama de vossenjacht ook altijd zo leuk vond. En dat klopt. ’s Avonds zei ik, dat ik mama zo gemist had tijdens de vossenjacht. Anouk zei, dat ze het zo leuk en zo druk had gehad, dat ze mama niet eens gemist had, ja nu, nu we het er weer even over hadden. Mooi toch, heerlijk onbezorgd genieten, zoals alleen kinderen kunnen denk ik. Ikzelf heb lekker niets gedaan, gewoon een beetje rondgelopen, een praatje hier en daar gemaakt, aan San gedacht, toch een mooie avond (en ook heerlijk gegeten trouwens).

Vandaag de echte laatste schooldag, ook raar, ook een beetje afscheid nemen. Wat zijn die juffen kanjers geweest dit jaar. Gisteren zijn we nog ‘lekker’ bezig geweest om iets leuks voor ze te maken en voor de kinderen die afscheid nemen. Eerlijk gezegd, niet echt mijn hobby, maar voor deze juffen doe ik het graag. Hoop dat Judith het gedichtje mooi vindt.

Vandaag dan echt afscheid genomen, de juffen bedankt en de spulletjes opgeruimd. De Sandra-tafeltjes uit de klassen zijn leeggemaakt en thuis komen we nu dus weer wat meer herinneringen tegen. Mijke en Rachelle, bedankt voor het mooie cadeautje. Het was een bijzonder schooljaar.

En dan nu vakantie. Dubbel gevoel, heerlijk natuurlijk, maar zo voelt het (nog) niet. Weet je wat ook raar is. We doen ieder jaar een tourspel met vrienden en familie. Ik houd de stand een beetje bij, pas die overzichten dus aan. Kom dan San ook weer tegen, logisch, deed ook altijd mee. Maar voor mij hoort dit ook echt bij de zomer, bij mijn vakantiegevoel. En dat gevoel ontbreekt, ik mis iets zogezegd. Het ligt voor de hand, maar  het zit dus ook in dit soort onnozelheden.

En dan zie ik San weer zitten, meedoen als vos, want die vossenjacht vorig jaar, ja die moest natuurlijk gewoon doorgaan. Een tuinstoel strategisch neergezet, want veel lopen was er eigenlijk al niet meer bij. San haar beste heksenpak aan, pruik, hoed, neus met wrat, kookpot, bezem en weet ik wat nog meer. En proberen de zorgen opzij te zetten en te genieten van deze mooie dingen, want ondanks alles genoot ze hier nog volop van. Ze deed het toch maar mooi. Wat een moed, wat een kracht, wat een geweldige vrouw.

Donderdag 20 juni 2013:  Een mooie dag met soms wat moeilijke momenten, deze verjaardag van Tom. Al weken moet ik hem op een normale schooldag wakker maken en vervolgens een beetje achter z’n vodden aan zitten, maar vandaag stond meneer om kwart voor 7 beneden. Toch spannend altijd weer je verjaardag, ook al weet je eigenlijk al wel wat je grootste cadeau gaat worden, omdat je het zelf mee uitgezocht hebt.

Vandaag was eigenlijk ook zijn halfjaarlijks meetmoment (helaas, het is er nog niet van gekomen), maar vanochtend alleen al is hij een paar centimeter gegroeid omdat hij op zijn nieuwe fiets naar school ging en onderweg al allerlei complimentjes en felicitaties kreeg. Alles is mooi voor hem deze dag, de kleine andere cadeautjes, het enthousiasme van Anouk, ijsjes trakteren op school, en trakteren bij de zwemles, oma en later opa met hun cadeaus. Heerlijk, wat mooi om mee te maken.

Maar ook, vandaag even niet naar HVL, maakt dat je deze dag toch wat bewuster meemaakt zo thuis. Vanmiddag dus ook maar even bij San geweest. Wat mooie pioenrozen neergezet, toch een beetje feest, hè.

Gisteren weer een stapje op weg naar het groter worden van de kinderen meegemaakt. Anouk is alleen met Kiara naar het zwembad geweest. Nou, ja, niet helemaal alleen. Heb ze wel even gebracht en weer opgehaald, en we wisten dat de buurvrouw er ook was met kinderen en vriendinnen, zodat als er wat aan de hand was, de meiden daar even terecht konden, maar toch gevoelsmatig weer een soort van loslaatmomentje. Overigens supergoed gegaan, de meiden hebben zich keurig aan de afspraak gehouden en voelden zich volgens mij ook enorm groot en stoer. Ze hebben een hele leuke middag gehad.

Komend weekend op zaterdag Tom zijn kinderfeestje en op zondag zijn ‘grote mensen feest’. Wordt vast heel leuk, vandaag was genieten en dat gevoel blijft wel hangen, ondanks zo nu en dan een moeilijk momentje.

Zondag 16 juni 2013:  Een traditionele Vaderdag. Natuurlijk met de mooie knutselwerkjes ‘s morgens op bed, maar ook koffie met een ontbijtje (scrumbled eggs met gebakken tomaatjes, altijd lekker op de vroege ochtend), en tot mijn grote verrassing ook het traditionele wielerblad wat ik altijd van San kreeg, was niet vergeten dit jaar.

Een heel bijzonder Vaderdagcadeau, juist omdat ik dit altijd van San kreeg als enige voorbereiding op het tour de france-spel waar ik trouw aan meedoe en het tourspel dat ik al decennia lang organiseer en wat we spelen met onze vriendengroep met aanhang en ouders. Dus dit wielerblad is meer voor mij dan voorbereiden op een tourspelletje.

Mooi ook de rest van de ochtend, die bestaat uit het chemisch reinigen van de keuken, waar twee kinderen van nog net 6 en 9 jaar oud een overheerlijk ontbijtje in elkaar geflanst hebben en een stukje hardlopen. Passend bij deze dag met herinneringen, emoties en moeilijke momenten, ging het lopen ook moeizaam, zal wel psychisch zijn.

’s Middags even bij het graf van San geweest en bij oma op de koffie, werd een biertje en later frietjes eten, nog beter natuurlijk.

Nadat thuis de kinderen in bad zijn geweest, moest er nog even een vriendenboekje door Tom ingevuld worden. Jammer genoeg is zijn manier schrijven nog onduidelijker dan die van mij, dus neem ik het schrijven nog steeds op me. Word je toch weer even met je neus op de feiten gedrukt bij de vraag: Wat is je grootste wens? Antwoord Tom: “Dat mama weer levend wordt”.

Soms lukt het niet om meer te doen dan die brok in je keel proberen weg te slikken en doorgaan naar de volgende vraag.

Zaterdag 15 juni 2013: Een ‘gewone’ zaterdag. Een weekend op verzoek van Anouk met nu eens niet allemaal verschillende activiteiten. Vorige week kreeg ik te horen van dochterlief, “kunnen we niet ook eens een keer gewoon thuis blijven”.

Iedereen was op tijd op vandaag, even aangerommeld, krantje gelezen, boodschappen gedaan, huis gestofzuigd en schoongemaakt. Ondertussen had Tom alweer snel zijn grote vriend Lennart opgezocht en vanaf 11.00 uur hadden de mannen elkaar gevonden. Tosti’s gegeten, en daarna nog lekker wat in de tuin gerommeld, heerlijk Hollands zomerweer. Inmiddels hadden zich zes kinderen bij ons genesteld en werd er lekker gespeeld. Alle verzamelde zooi van de afgelopen weken opgeruimd en voor het eten koken ook nog even gelegenheid gehad om rustig te zitten. Nu zitten de kinderen een filmpje te kijken. Het is bijna 20.00 uur, ik ga zo maar eens aanschuiven met een bakkie koffie en wat lekkers verzorgen.

Een ‘gewone’ zaterdag. Maar volgens mij heb ik San vandaag meer gemist dan de voorbije weken. Ben sowieso erg veel met haar bezig de laatste dagen, meer lijkt wel, dan de weken daarvoor.  Bij alle gewone dagelijkse dingen begint inmiddels een soort van ritme te ontstaan, maar bij de bijzondere dingen, mis ik San weer enorm. Rapporten gehad, volgende week verjaardag Tom, vakantie komt eraan, Anouk een te kort tongriempje waar ze aan geholpen moet worden, mogelijkheden voor uitbreiding werkzaamheden, de emotionele balans zoeken, zoveel te bespreken.

Nee, de zaterdagen worden voorlopig nog niet gewoon. Morgen is het zondag, geen gewone zondag, het is Vaderdag. 

Zondag 2 juni 2013:  Ik weet eigenlijk niet goed wat ik op kan schrijven vandaag. Begin maar gewoon. Ben met heel veel dingen bezig, drukke week geweest, en er komen nog een aantal drukke weken aan. Maar is het nodig om dat allemaal op te gaan schrijven. Veelal zijn het kleine, onnozele dingen.

Vaak is het wel fijn om het druk te hebben. Maar soms voelt het ook niet goed. Ik wil het dan niet druk hebben. Ik wil rust, samen op de bank zitten, een praatje maken, wijntje erbij. Overleggen, plannen, beslissingen afwegen, bespreken, argumenteren, discussiëren, voor mijn part ruzie maken en het weer goed maken.

Straks komen de rapporten, Tom zijn lezen gaat eigenlijk slecht, maar hoe zit het met de rest? Daar wil je het samen over hebben. De zomervakantie komt eraan, samen iets uitzoeken, voorpret, nu zie ik het soms meer als een soort verplichting om iets leuks te gaan verzinnen. Heb nog geen ideeën. Werk, ook zo iets. Heb best veel te doen momenteel, maar blijft het zo, wat na de vakantie, wat volgend jaar? Een vacature die voorbij komt, 20 uur in Waalwijk, leuke functie, past goed bij de situatie, geeft mogelijk meer continuïteit, maar minder vrijheid. 

Je kunt het met iedereen bespreken, maar toch, ik mis iets. Deze week 2x alleen naar San geweest (meestal ga ik met de kinderen), beetje nadenken, mijmeren, beslissingen nemen. Voelt als overleggen, maar toch, ik mis iets.