Vrijdag 28 juni 2013: Vakantie, ben ik nou blij of niet blij? Zeker is dat we er wel aan toe zijn. De tranen zitten hoog en de emmer is redelijk tot aan de rand gevuld. Volgende week en de weer erna eerst nog een aantal drukke dagen, maar daarna doe ik even niets meer. Beetje Tourspel invullen en relaxen.

Rare dagen zijn het. Gisteren was de dag van de vossenjacht van school. De slechtnieuwsdag van vorig jaar. Vorig jaar op deze dag was er een reguliere controle van de long, een gewone longfoto, niets aan de hand. Tot de uitslag daar was. Een vlek, opnieuw, een tumor, zeer waarschijnlijk. Wat nu, wat betekent dit, onzekerheid, teleurstelling, verdriet, wat vertellen we de kinderen. Alles kwam gisteren weer terug. Zeker op de weg van Eindhoven naar huis, reed ik langs Tilburg, deels dezelfde weg die we vorig jaar samen terugreden met deze gevoelens en vragen. Tranen over mijn wangen, wat een rotdag.

En toch ook weer een leuke dag. Wat hebben de kinderen genoten, zoals ieder jaar weer. ’s Morgens zei Anouk nog dat mama de vossenjacht ook altijd zo leuk vond. En dat klopt. ’s Avonds zei ik, dat ik mama zo gemist had tijdens de vossenjacht. Anouk zei, dat ze het zo leuk en zo druk had gehad, dat ze mama niet eens gemist had, ja nu, nu we het er weer even over hadden. Mooi toch, heerlijk onbezorgd genieten, zoals alleen kinderen kunnen denk ik. Ikzelf heb lekker niets gedaan, gewoon een beetje rondgelopen, een praatje hier en daar gemaakt, aan San gedacht, toch een mooie avond (en ook heerlijk gegeten trouwens).

Vandaag de echte laatste schooldag, ook raar, ook een beetje afscheid nemen. Wat zijn die juffen kanjers geweest dit jaar. Gisteren zijn we nog ‘lekker’ bezig geweest om iets leuks voor ze te maken en voor de kinderen die afscheid nemen. Eerlijk gezegd, niet echt mijn hobby, maar voor deze juffen doe ik het graag. Hoop dat Judith het gedichtje mooi vindt.

Vandaag dan echt afscheid genomen, de juffen bedankt en de spulletjes opgeruimd. De Sandra-tafeltjes uit de klassen zijn leeggemaakt en thuis komen we nu dus weer wat meer herinneringen tegen. Mijke en Rachelle, bedankt voor het mooie cadeautje. Het was een bijzonder schooljaar.

En dan nu vakantie. Dubbel gevoel, heerlijk natuurlijk, maar zo voelt het (nog) niet. Weet je wat ook raar is. We doen ieder jaar een tourspel met vrienden en familie. Ik houd de stand een beetje bij, pas die overzichten dus aan. Kom dan San ook weer tegen, logisch, deed ook altijd mee. Maar voor mij hoort dit ook echt bij de zomer, bij mijn vakantiegevoel. En dat gevoel ontbreekt, ik mis iets zogezegd. Het ligt voor de hand, maar  het zit dus ook in dit soort onnozelheden.

En dan zie ik San weer zitten, meedoen als vos, want die vossenjacht vorig jaar, ja die moest natuurlijk gewoon doorgaan. Een tuinstoel strategisch neergezet, want veel lopen was er eigenlijk al niet meer bij. San haar beste heksenpak aan, pruik, hoed, neus met wrat, kookpot, bezem en weet ik wat nog meer. En proberen de zorgen opzij te zetten en te genieten van deze mooie dingen, want ondanks alles genoot ze hier nog volop van. Ze deed het toch maar mooi. Wat een moed, wat een kracht, wat een geweldige vrouw.