Donderdag 28 maart 2013: Even proberen te ontsnappen aan alle drukte en hectiek, aan alle dingen die nu ‘moeten’ gebeuren, even de rust zien te vinden in een stukje schrijven op het weblog. Tja, wat kan ik nu nog zeggen. Iedereen voor me heeft het al gezegd, er zijn geen goede woorden voor. Toch nog enigszins onverwacht snel, maar wat ben ik blij voor San dat langer doorgaan in deze wanhopige, uitzichtloze situatie haar bespaard is gebleven. Wat heeft ze een moed getoond en wat is ze sterk geweest.

Ondanks het verdriet bij het besef dat het definitief voorbij is, ben ik wel enorm blij dat ik samen met mijn moeder bij die laatste, moeizame minuten aanwezig ben geweest . Ik heb kunnen zien hoe de ontspanning over San heen kwam en ik weet hoezeer ze deze rust verdiend heeft.

In de afgelopen anderhalve dag heb ik mogen ervaren hoe iedereen met ons meeleeft en ons ondersteund. Ik heb hier werkelijk geen woorden voor, het is geweldig. Wat kan het leven ook mooi zijn. Om dit nog wat meer duidelijk te maken hieronder de twee berichten die ik vanavond kreeg van de lieve superjuffen van Tom en Anouk.  

Hoi Raoul,

Rare dag zo, denk ik. Veel te regelen, veel mensen om je heen, maar weinig tijd voor je verdriet... Toch denk ik dat die steun je ook wel helpt, toch?

 Tom heeft het vandaag echt super gedaan. Wat voorheen een gesloten mannetje was, die niets wilde weten van andere en extra aandacht, vond hij dat vandaag wel erg fijn. Hij heeft met zijn vrienden het ' Sandra-tafeltje' aangekleed en we hebben het kaarsje samen aangestoken. Bij het verhaal van Derk Das zat hij echt te luisteren. Bij het kringgesprek over verdriet vertelde hij zelf wat. Hij had niet gehuild zei hij, en andere kinderen vertelden dat zij ook niet altijd huilen, maar dat ze rare vlinders in hun buik hadden. Verder heeft hij veel geholpen met taakjes en wilde hij graag de tekeningen van de kinderen in een mooi boek, voor zichzelf. Hij heeft ook, uit zichzelf veel verteld over wat er komen gaat, over de kist, over het verschil tussen een begrafenis en een crematie. Hij heeft een paar keer geknuffeld met het troostkonijn, en hij kwam vaak naar me toe, om te knuffelen of iets te vragen. De kinderen hebben hem een fijne dag verzorgd, hij heeft veel gelachen en gerent. De kinderen zeiden dat het een verdrietige dag was, maar ook een fijne dag. Tom beaamde dat, en ik vond het zelf ook bijzonder!

Ik wilde je vragen of het uitkomt als ik en Mijke morgen uit school even langs komen. Alette en Rachelle zouden ook mee kunnen komen. Misschien kunnen we de kindjes meenemen? Wij snappen het volledig als dit niet uitkomt, natuurlijk, dus geef dat alsjeblieft aan! 

Ik ben benieuwd naar de kaart morgen! Hij zal wel prachtig zijn.

Heel veel sterkte vanavond, en hopelijk een rustige nacht voor jullie.

Lieve groeten,

Judith Merks

Hoi Raoul, 

We wilden jou graag even laten weten dat we erg trots zijn op Anouk, ze heeft het vandaag heel erg goed gedaan.

Vanochtend zijn Mijke en ik begonnen met een kringgesprek waarin we vertelden wat er was gebeurd. Veel kinderen waren al op de hoogte, je kon merken dat Anouk dit fijn vond. Daarna een uur met de kinderen gepraat over alles. Over begrafenissen, opa's, oma's, gebroken benen, een kaarsje, crematies en herinneringen. Anouk heeft zelf ook verteld en dingen uitgelegd aan de klas. Er is veel gehuild door andere kinderen, maar Anouk hield zich sterk.

Daarna heeft Anouk een kaarsje aangestoken in de klas en heeft ze de sleutelhanger met een foto van haar en mama hierbij gelegd. Achter in de klas op de kast staat nu het kaarsje op een dienblad met een knuffelhondje.
Tot de pauze hebben de kinderen op een hartje iets geschreven. Voor Anouk, voor Sandra, voor jou en Tom, een opa/oma, een overleden huisdier, alles kan en mocht.

Na de pauze hebben we geprobeerd om het lesprogramma zoveel mogelijk te herpakken. Ze heeft veel steun aan haar vriendinnen, ze proberen haar waar dan ook te helpen. Anouk wil het vooral zo gezellig mogelijk houden in de klas, grapjes maken en gewoon Anouk zijn. Dat vind ik fijn, want mijn tranen zijn sinds gisteren een beetje op, zei ze. 

Anouk geeft heel goed aan wat ze wel of niet wil. Zo gaf ze aan niet naar buiten te willen in de kleine pauze en bij de overblijf, omdat het dan buiten zo druk is en er ook kinderen uit andere groepen zijn. Anouk: "Deze kinderen gaan dan vragen stellen en dat vind ik niet fijn". We hebben aan het eind van de middag nog wel een kwartiertje met groep 5 buiten gespeeld en toen heeft ze heerlijk met Eva en de mannen gevoetbald.

We vinden het super dapper van Anouk dat ze vandaag op school was. Ze heeft samen met mij (Rachelle) in een boekje (‘Soms moet je even huilen’) van Monuta gelezen en herkende hier veel dingen in. Ze vertelde zo ook dat ze het wel moeilijk vindt dat papa het nu zo druk heeft, maar dat ze dit wel snapt. Hier werd in het boekje ook over gesproken en ze vond het fijn om juist deze dingen te lezen. Daarnaast geeft ze aan dat ze het erg moeilijk vindt dat iedereen zo anders doet. Ze snapt wel dat iedereen het heel lief bedoeld, maar volgens Anouk moet het allemaal maar normaal zijn. Ze vond het ook erg raar dat we vanmorgen met twee juffen in de klas waren. Na de uitleg had ze hier wel begrip voor, maar ze vroeg toch nog even of het morgen dan wel weer normaal zou zijn. Mijke is na de ochtend naar huis gegaan. Die lieve Anouk!

Na schooltijd had Anouk het bij de poort wel even moeilijk. Ze wilde graag afspreken met Manon bij haar thuis, Toen ik en oma haar vertelde dat dit niet kon, snapte ze dit niet helemaal. Dit kon toch eerst ook, zei ze. Vervolgens vertelde oma dat ze samen bloemen zouden gaan uitzoeken. Anouk verliet het schoolplein met de volgende zin: ‘Ik ga de allermooiste bloemen uitzoeken voor mijn mama!’

Heel veel sterkte!

Lieve groetjes voor jullie van twee trotse juffen

 Wat is het toch bijzonder dat dingen ook weer een beetje ‘gewoon’ kunnen zijn.