Vrijdag 22 maart 2013: De ene dag is de andere niet. Dinsdag was een dag van te grote tegenstellingen denk ik. Eerst het plezier en het enthousiasme ’s avonds bij de voorstelling, daarna het eerst niet kunnen delen thuis met San, ze was te moe. En later als de kinderen op bed liggen, weer eens het besef van de situatie. Maar goed, de dag erna de draad weer opgepikt.

Met San wisselt het per dag. Vandaag was slecht, gisteren vrij goed. Het verschil zit dan in kleine dingen. Goed is wat meer wakker, wat meer de ogen open, wat meer reacties in een gesprekje en wat gemakkelijker eten en drinken. Slecht is slapen, alleen maar slapen, te moe zelfs om de ogen open te krijgen bij wat kleine hapjes eten en drinken, minimale reacties en verder niets.

Gisteren was dus wat beter, maar wellicht voor San soms zelfs vervelender. Waarom? Heel duidelijk werd gisterenochtend het verdriet bij San, het besef vanuit haar oogpunt niet echt meer deel uit te maken van het gezin. Omdat ze wat beter wakker was ’s morgens en wat beter reageerde, zat ik enthousiast over de kleine dagelijkse dingetjes te vertellen. Wanneer San alleen maar slaapt en nauwelijks wakker te krijgen is, vertel je toch ook weer wat minder. Maar nu was het goed dus volop verhalen. Maar voor San allerlei dingen waar ze niet bij was, waar ze niet aan mee kon doen, of waar ze niet kon komen kijken. Waar ze voor ons een wezenlijk onderdeel van het gezinsleven uitmaakt, heeft ze denk ik voor zichzelf dat beeld niet, ze is er niet bij en doet er niet aan mee. Grote dikke tranen (en die had ik al lang niet meer gezien) liepen langs haar wangen. Wat is het toch klote.

Ook voor de kinderen wordt het moeilijker, niet zozeer hoe ze er mee omgaan, want dat gaat soms wonderbaarlijk goed. Maar het contact met mama. Anouk heeft al een paar keer opgemerkt dat mama alles met haar ogen dicht doet. Hierdoor wordt het contact wel minder en ook minder leuk. Vorige week had Anouk nieuwe kleren gekocht en o.a. ook een nieuwe bikini, alles moest natuurlijk meteen aan mama geshowd worden, groot de teleurstelling dat San nauwelijks wakker te krijgen was en geen aandacht had voor Anouk, die in haar nieuwste aanwinst boven op de bank stond te dansen zodat mama haar toch echt wel zou kunnen zien. Helaas niet dus. Vandaag was ook weer zoiets. Terug van de Lente(!?)markt, waar de kinderen hun eigen knutselwerkjes van school weer speciaal voor mama teruggekocht hadden, hebben we gedurende de avond drie keer geprobeerd San zo wakker te krijgen dat ze hier even aandacht aan kon geven. Helaas, niet gelukt. Weer een teleurstelling.

Dus de dagen dat San wat beter is, die zijn moeilijker voor haar, de dagen dat het haar wat slechter vergaat, zijn moeilijker voor ons. En toch is er nog een hoop ruimte voor plezier. (“Heb je je sleutels nog teruggekregen, Daan?”.) Het is raar maar waar.