Zondag 21  april 2013: Een paar kleine, bijzondere momenten met de kinderen even delen. Deze week zijn de kinderen gelukkig weer veel met mama bezig geweest. Op school, maar ook thuis. We hebben het o.a. gehad over de grafsteen, de schets die we hier van hebben, is meegegaan naar school om te laten zien, samen met een foto van San, van toen zij jong was. De gelijkenis met Anouk is treffend.

Tom had het deze week wat moeilijk met het knutselwerkje, of eigenlijk het versje, gedichtje voor Moederdag, dat ze op school gingen leren. Raar toch eigenlijk, vond hij, een versje leren als mama er niet meer is. Dus dan maar liever een tekening maken voor bij het graf. Ook prima natuurlijk. De juf heeft vervolgens speciaal voor Tom (en voor San) een mooi bloempotje meegegeven waar het potje met zaaisel voor Moederdag in gezet kan worden, maar dan een speciaal bloempotje, met een krijtbordje in de vorm van een hart eraan, waar je zelf nog een boodschap op kan zetten. Hartstikke bedankt juf Judith. Tom is er maar wat trots op.

’s Avonds had hij het op bed ook nog even over San. Door het moederdagcadeau kwam ook ter sprake dat hij wel veel aan mama moest denken, maar steeds aan dat ze ziek was en dat ze dood ging. Dus heb ik voorgesteld om dan maar eens wat oude videobeelden terug te kijken van toen mama er nog was en toen we  allerlei leuke dingen deden. Nou, dat was een goed idee. Dus gisterenavond, vanochtend en vanavond (met oma) zijn weer talrijke filmpjes met mama voorbij gekomen. Leuk om te zien natuurlijk, de kinderen krijgen er geen genoeg van, maar soms toch ook wel weer erg confronterend. Ook Anouk had het er vanochtend maar wat moeilijk mee, na een filmpje opgenomen met Sinterklaas. Kun je toch weer merken dat zij wat ouder is, en zich zaken nog wat beter realiseert. Dikke tranen, omdat ze vond dat sinterklaas vieren met mama altijd zo gezellig was en dat nu niet meer zou kunnen. Tja, dat is moeilijk. Maar toch gaan we proberen om het zonder mama ook gezellig te maken. Want dat zou mama ook graag willen.

Ook eerder deze week in de auto met alleen Anouk ging het nog even over mama. Ze had op school veel aan mama moeten denken, maar wilde er eigenlijk niet meer over praten. Waarom niet dan, vroeg ik. Nou, zei ze, ik word dan iedere keer zo verdrietig, en ik vind het niet leuk om verdrietig te zijn, dus ik wil het er nu even niet meer over hebben. Probeer ik vervolgens met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen uit te leggen, dat ik het, ondanks het verdriet, toch fijn vind om aan mama te denken, om dan juist aan de leuke dingen te denken ook al word ik daar ook soms verdrietig van. Maar voordat ik me hier heelhuids uit gered had, wees Anouk me op mijn tranen, en zei, en dit is dus precies de reden dat ik het er nu niet over wil hebben.

Gelukkig hebben we het hierna nog wel veel over gehad.

 Dinsdag 16 april 2013: Vanmorgen tijdens het tandenpoetsen kwam ik erachter dat ik heel vaak aan San terugdenk in betere tijden. De laatste jaren zijn heel intensief geweest, zijn we enorm dicht naar elkaar toegegroeid, maar als ik nu aan haar denk is het vaak van voor haar ziekte. Of misschien ook wel uit de periode van het ziek zijn, maar dan alleen aan de mooie dingen van dat leven. Apart om zo te constateren dat ik eerder steeds heel erg met het hier en nu en de naaste toekomst bezig was en dat ik nu ook veel met het verleden bezig ben, naast het hier en nu en de nabije toekomst. Het zal wel zo zijn dat het hier en nu en de nabije toekomst me momenteel minder kopzorgen geeft waardoor er ruimte ontstaat voor denken aan het verleden. Fijn wel om te merken dat er zoveel mooie herinneringen zijn. Verdrietig maakt dat ook, want meer mooie herinneringen samen met San gaan er niet meer bijkomen. Andere leuke herinneringen wel natuurlijk. Twee prachtige kinderen die nog voor vele mooie momenten gaan zorgen.

Ik ben er de afgelopen dagen achter gekomen dat mijn verhaal over San nog niet compleet is. Ik ga nog wat meer herinneringen ophalen, misschien wel vastleggen. Niet op dit weblog, maar gewoon voor mezelf, voor de kinderen, zoals ik ook eigenlijk in augustus misschien wel begonnen was. Mooie herinneringen, maar ook andere, eerder weer verdrietige zaken, gewoon om het verhaal volledig te maken en omdat ik merk dat ik daar nog veel mee bezig ben. Geeft me mooi wat afleiding en wat rust wellicht als het wat meer vastligt. Van alles blijkt nu terug te komen, dus het moment lijkt goed, later is het wellicht minder helder en is de kans voorbij. Of dit het einde van dit weblog is weet ik nog niet. Ik ga wat dat betreft steeds alleen maar op mijn gevoel af en dat blijf ik nog maar even doen.

 Zondag 14 april 2013: Een drukke week, dat was het wel. Al die dingen zoals donderdag genoemd, en ook woensdag nog lekker voetbal gekeken met vrienden, 2 (korte) vakanties geboekt, Anouk een verjaardagsfeestje, en daarna gelogeerd, Tom gelogeerd, nog meer opgeruimd, het hardlopen weer opgepikt. Boodschappen, hockey, opa op visite, bij oma gegeten en dan vandaag ook nog lekker met vrienden ‘s middags bij ‘Het Genieten’ gezeten, en met de kinderen daar ook nog maar even wat gegeten. Druk dus, leuke dingen gedaan, goede gesprekken gevoerd. Veel bezig geweest en toch ook weer veel gedacht. Hele fijne momenten gehad, maar ook weer hele verdrietige.

Eigenlijk weet ik niet goed wat ik hier nu mee aanmoet, ik bedoel het weblog. Ik wil niet iedereen vermoeien met mijn moeilijke momenten, maar alleen leuke dingen melden voelt ook niet goed en naar mijn persoonlijke mening kan ik me dan maar beter meer op facebook gaan begeven.

Dus toch maar even iets over een moeilijk momentje vandaag: na een aantal uurtjes lekker bij Het Genieten met vrienden van het mooie weer en het gezelschap genoten te hebben, besloot ik om daar maar met de kinderen te blijven eten. De anderen waren inmiddels vertrokken, wij hadden besteld, de kinderen gaan natuurlijk nog even spelen in de speeltuin. Lekker weer, leuk gehad, zit je daar, alleen. Het went nog niet. Doet je vooruit denken aan vakanties ed. Hoe zal dat gaan, straks, zo zonder San, voortaan doe ik alles zonder San. Ik kan er nog niet aan wennen. Ze komt echt nooit meer terug.

Donderdag 11 april 2013:  Eigenlijk had ik gedacht te stoppen met dit weblog. Maar ik mis het zelf om hier wat op te zetten en ik merk ook dat nog heel veel mensen erg bij onze situatie betrokken zijn. Dus toch nog maar even een soort van doorstart.

Ik vind het echt onvoorstelbaar hoeveel warme reacties ik ook de afgelopen week weer heb gekregen op de uitvaart van San. Niet alleen in gesprekjes en telefoontjes, maar ook in lange mails en hele persoonlijke kaarten en zelfs tot brieven aan toe van mensen die graag nog wat met mij hierover willen delen. Heel bijzonder en hartelijk dank hiervoor, ook al reageer ik misschien niet op alle berichten.

Hoe het de afgelopen week is gegaan? Tja, ik hoor mezelf iedere keer zeggen dat alles gewoon weer door lijkt te gaan. Zeker voor de kinderen en met de kinderen gaat alles prima lijkt mij. Ze spelen, gaan naar school, sporten en hebben plezier als voorheen. Missen mama wel heel erg, daar hebben we het iedere dag wel over en daar heb ik vanavond ook speciaal nog even naar gevraagd. Vaak na het avondeten nemen we nog even tijd om wat voor mama te maken, foto’s te zoeken en in een lijstje te doen, of langzaam wat spulletjes uit te gaan zoeken. Ook hebben we het bijv. vandaag weer even over de grafsteen gehad, die er nog moet gaan komen. Dus dat gaat wel goed, veel ‘gewoon’ kind zijn en ook regelmatig even aan mama denken en daar mee bezig zijn.

En ik? Ik heb het moeilijker. Niets raars, de dingen die je kan verwachten. Ineens valt er heel veel zorg weg die ik moest leveren. Ineens houd ik tijd over en daar ben ik me bewust van. Bewust dat ik nu andere dingen kan doen, dingen die ik alleen moet doen, bewust alleen moet doen. ’s Morgens geen ontbijtje maken voor San, geen pillen, geen bakkie koffie samen. Nee, een bakkie koffie alleen, en geen praatje erbij. Gedurende de dag loop ik vaker tegen dit soort dingen aan. Het is niet dat ik niets te doen heb, nee, integendeel, het is hartstikke druk. Ben vanaf maandag weer aan het werk gegaan. En daarnaast is er een gigantische papierberg die afgehandeld moet worden. Dingen opruimen, naar de notaris, van alles met de kinderen., mensen die bellen, een praatje maken en veel mensen die nog even extra langskomen. Het is dus niet dat ik stil zit en mijn verhaal niet kwijt kan, maar toch is het anders. Toch is het stil en toch voel ik me alleen.

Blijkbaar ging het iedere keer weer opschakelen om meer zorg te leveren, meer tijd en aandacht hieraan en aan de kinderen te geven me beter af, dan nu ineens terugschakelen en de vrijgekomen tijd en gedachten een goed plaatsje te geven. Maar goed niets vreemds dus, ik hoor hetzelfde terug van mensen met vergelijkbare ervaringen. Het kost gewoon tijd om het verlies te verwerken, hoezeer je ook voorbereid denkt te zijn. Dus neem ik die tijd maar, neem ik de tijd voor verdriet en de probeer ik maar niet steeds weg te vluchten in klusjes en werkzaamheden. Maar ik vind het nu eerder moeilijker dan gemakkelijker dan voorheen.

Woensdag 3 april 2013:  De eerste dag van de rest van mijn leven. Althans, zo voelt het een beetje. Ik ben vandaag bezig geweest met wat opruimen. Neem er de tijd maar voor. Verder een ‘gewone’ woensdag. Kinderen naar school, boodschappen doen, afspreken na school, drukke boel hier vanmiddag. Daarna Tom naar atletiek, Anouk turnen. Tussendoor nog even eten, woensdag dus pasta, alles net als anders.

Maar je fietst ook wel naar school met ineens die indringende gedachte, ‘dus ik ben nu eigenlijk weduwnaar’. Da’s dan wel even raar. Verder heb ik ook wel het gevoel meer bekeken te worden, dat terwijl ik toch al zo ongeveer vanaf de zomervakantie alles buitenshuis al wel alleen deed.  ’T is voor iedereen even wennen denk ik. Maar gelukkig, iedereen wil een praatje maken, ik sta duidelijk niet alleen.

Overweldigend al de warme reacties van iedereen op de dag van gisteren. Iedereen lijkt het er over te hebben, mensen hebben er slecht van geslapen en hebben het indrukwekkend gevonden. Ontzettend veel post (ook digitaal), echt hartverwarmend. Daar doe je het allemaal niet voor natuurlijk, maar wel fijn om te ervaren. Ik heb al vaak gezegd vandaag dat we dit natuurlijk eigenlijk helemaal niet wilden, maar als het dan toch zover is, is dit al met al wel een fijne ervaring.

Eerst al die warme reacties, de bloemen, de kaarten en vervolgens de steun en de verdere hulp bij van alles wat moet gebeuren. De kinderen die zich geweldig staande houden en zelfs enorm veel plezier ondervinden bij bijvoorbeeld het beschilderen van de kist, het mee in elkaar knutselen van de bedankjes en het uitzoeken van bloemen, foto’s en muziek.

Hier houden we met z’n allen een goed gevoel aan over en het is een mooie herinnering die we met ons meenemen. En dat is wel heel veel waard.

Iedereen hartelijk dank.