Zondag 21  april 2013: Een paar kleine, bijzondere momenten met de kinderen even delen. Deze week zijn de kinderen gelukkig weer veel met mama bezig geweest. Op school, maar ook thuis. We hebben het o.a. gehad over de grafsteen, de schets die we hier van hebben, is meegegaan naar school om te laten zien, samen met een foto van San, van toen zij jong was. De gelijkenis met Anouk is treffend.

Tom had het deze week wat moeilijk met het knutselwerkje, of eigenlijk het versje, gedichtje voor Moederdag, dat ze op school gingen leren. Raar toch eigenlijk, vond hij, een versje leren als mama er niet meer is. Dus dan maar liever een tekening maken voor bij het graf. Ook prima natuurlijk. De juf heeft vervolgens speciaal voor Tom (en voor San) een mooi bloempotje meegegeven waar het potje met zaaisel voor Moederdag in gezet kan worden, maar dan een speciaal bloempotje, met een krijtbordje in de vorm van een hart eraan, waar je zelf nog een boodschap op kan zetten. Hartstikke bedankt juf Judith. Tom is er maar wat trots op.

’s Avonds had hij het op bed ook nog even over San. Door het moederdagcadeau kwam ook ter sprake dat hij wel veel aan mama moest denken, maar steeds aan dat ze ziek was en dat ze dood ging. Dus heb ik voorgesteld om dan maar eens wat oude videobeelden terug te kijken van toen mama er nog was en toen we  allerlei leuke dingen deden. Nou, dat was een goed idee. Dus gisterenavond, vanochtend en vanavond (met oma) zijn weer talrijke filmpjes met mama voorbij gekomen. Leuk om te zien natuurlijk, de kinderen krijgen er geen genoeg van, maar soms toch ook wel weer erg confronterend. Ook Anouk had het er vanochtend maar wat moeilijk mee, na een filmpje opgenomen met Sinterklaas. Kun je toch weer merken dat zij wat ouder is, en zich zaken nog wat beter realiseert. Dikke tranen, omdat ze vond dat sinterklaas vieren met mama altijd zo gezellig was en dat nu niet meer zou kunnen. Tja, dat is moeilijk. Maar toch gaan we proberen om het zonder mama ook gezellig te maken. Want dat zou mama ook graag willen.

Ook eerder deze week in de auto met alleen Anouk ging het nog even over mama. Ze had op school veel aan mama moeten denken, maar wilde er eigenlijk niet meer over praten. Waarom niet dan, vroeg ik. Nou, zei ze, ik word dan iedere keer zo verdrietig, en ik vind het niet leuk om verdrietig te zijn, dus ik wil het er nu even niet meer over hebben. Probeer ik vervolgens met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen uit te leggen, dat ik het, ondanks het verdriet, toch fijn vind om aan mama te denken, om dan juist aan de leuke dingen te denken ook al word ik daar ook soms verdrietig van. Maar voordat ik me hier heelhuids uit gered had, wees Anouk me op mijn tranen, en zei, en dit is dus precies de reden dat ik het er nu niet over wil hebben.

Gelukkig hebben we het hierna nog wel veel over gehad.