Woensdag 3 april 2013:  De eerste dag van de rest van mijn leven. Althans, zo voelt het een beetje. Ik ben vandaag bezig geweest met wat opruimen. Neem er de tijd maar voor. Verder een ‘gewone’ woensdag. Kinderen naar school, boodschappen doen, afspreken na school, drukke boel hier vanmiddag. Daarna Tom naar atletiek, Anouk turnen. Tussendoor nog even eten, woensdag dus pasta, alles net als anders.

Maar je fietst ook wel naar school met ineens die indringende gedachte, ‘dus ik ben nu eigenlijk weduwnaar’. Da’s dan wel even raar. Verder heb ik ook wel het gevoel meer bekeken te worden, dat terwijl ik toch al zo ongeveer vanaf de zomervakantie alles buitenshuis al wel alleen deed.  ’T is voor iedereen even wennen denk ik. Maar gelukkig, iedereen wil een praatje maken, ik sta duidelijk niet alleen.

Overweldigend al de warme reacties van iedereen op de dag van gisteren. Iedereen lijkt het er over te hebben, mensen hebben er slecht van geslapen en hebben het indrukwekkend gevonden. Ontzettend veel post (ook digitaal), echt hartverwarmend. Daar doe je het allemaal niet voor natuurlijk, maar wel fijn om te ervaren. Ik heb al vaak gezegd vandaag dat we dit natuurlijk eigenlijk helemaal niet wilden, maar als het dan toch zover is, is dit al met al wel een fijne ervaring.

Eerst al die warme reacties, de bloemen, de kaarten en vervolgens de steun en de verdere hulp bij van alles wat moet gebeuren. De kinderen die zich geweldig staande houden en zelfs enorm veel plezier ondervinden bij bijvoorbeeld het beschilderen van de kist, het mee in elkaar knutselen van de bedankjes en het uitzoeken van bloemen, foto’s en muziek.

Hier houden we met z’n allen een goed gevoel aan over en het is een mooie herinnering die we met ons meenemen. En dat is wel heel veel waard.

Iedereen hartelijk dank.