Donderdag 13 december 2012. De eerste stapjes weer zijn gemaakt, letterlijk en figuurlijk. Koorts is weg, hoesten wordt duidelijk minder. Kracht is er nog weinig, maar praten gaat gelukkig alweer wat vlotter.

Eerder deze week was San zich eigenlijk helemaal niet bewust van haar situatie, gelukkig maar. In haar geheugen heeft ze een gat van bijna een hele week. Vorige week Sinterklaas kan ze zich nog goed herinneren, ook het begin van de eerste epileptische activiteit, maar alles daarna is onduidelijk. Zij maakt zich hier ontzettend veel zorgen over, maar ik zie het als vooruitgang. Een paar dagen geleden kon ze alleen maar liggen en had niets zin of betekenis voor haar. Nu worden dingen weer belangrijk en maakt ze zich weer zorgen over zaken die er toe doen.

Dus de bestraling, de koorts en de epileptische activiteit hebben naast de fysieke ongemakken dus ook veel invloed op het denken en de spraak. San praat nog steeds wat langzaam, zoekt soms naar woorden en kan zinnen niet altijd goed formuleren (het ordenen van gedachten lijkt soms moeilijk te gaan). Ze haalt dagen en tijden door elkaar en er zitten hier en daar dus enorme gaten in de herinneringen van de afgelopen week. Maar ten opzichte van alleen maar kunnen liggen, moeizaam ademen en alleen de holle frasen uiten van ‘het is allemaal klote’, ‘we doen het maar rustig aan’ en ‘we zien het allemaal wel’, zit er nu weer wat meer pit in.

Om maar even in de sfeer van de beeldspraak te blijven: We hebben, denk ik, nog een lange weg omhoog te gaan tot een goed herstel, maar het diepste punt van het dal lijkt voorlopig achter ons te liggen. De weg is steil en ik hoop dat we er helemaal uit komen, dat we geen uitglijder maken waardoor we terug naar beneden zouden tuimelen. Ik kijk vooruit, en als ik het goed zie, zie ik de weg verderop vlakker worden. Als ik me niet vergis schijnt daar ook een flets zonnetje. Ik hoop dat we er snel zijn.