Donderdag 6 december 2012: Het is niet mijn bedoeling om op iedere dag  een soort etiketje te gaan plakken, maar gisteren wil ik toch wel kwalificeren als een emotionele dag. Trots, verdriet, spanning, onzekerheid, vrolijkheid en boosheid, alles kwam voorbij, maar de trots overheerst.

Enorme bewondering heb ik voor Sandra. ’s Morgens was de tweede bestraling bij het Verbeeten. Ze zag er als een berg tegenop. Vooraf had ze al stellig beweerd: "als ik het niet zie zitten vandaag, als het vervelend wordt of pijn doet, stop ik er meteen mee". Met de bibbers in haar lijf en tranen in haar ogen ging ze met de verpleegkundige mee. Maar gelukkig ging het deze keer beter dan de eerste keer, minder problemen met het masker en ze heeft het goed doorstaan. Knap gedaan vrouwtje, nog slechts één keer te gaan.

Vervolgens kwam zo rond 12 uur onverwacht Sinterklaas al aan de deur, nou ja, er stond een leuk cadeautje voor de voordeur, van Sint en Piet. Een lekkere warme deken omarmd door een knuffellige sneeuwman. Een warm gebaar, bedankt Sint en Piet. We zijn er erg blij mee.

Verder stond de dag natuurlijk grotendeels in het teken van het ‘heerlijk avondje’. En gelukkig was de avond goed geslaagd. De truc van Sinterklaas en Zwarte Piet was weer eens gelukt, hoe krijgen ze dat toch ieder jaar weer voor elkaar? De kinderen enorm verwend, dus zij blij, wij blij en iedereen (oma was er ook bij) een leuke avond.

Tot dat het zo ongeveer half 11 was, oma naar huis en de kinderen al lang en breed op bed. San wordt wat onrustig. “O nee, het zal toch niet”. Helaas wel, het was al weer maanden geleden, het begin van een epileptische aanval. Te druk geweest, te veel van het goede waarschijnlijk. Eerst ’s morgens de spanning  en het ondergaan van de bestraling, daarna nog de spanning en de onrust bij de kinderen en een leuke, maar vermoeiende avond. Al vrij snel besloten om de spray toe te dienen om de aanval af te breken, het was echt nodig en geen minuut te laat denk ik. Weg rust en gezelligheid, terug naar de onzekerheid en daar is ook de boosheid. Boos op wie of wat, geen idee, maar gewoon boos omdat San dit allemaal mee moet maken. Na een uurtje rusten op de bank, heb ik haar, versuft als ze was door de toegediende medicijnen en verzwakt als ze is door alle vermoeienissen, naar boven gebracht. Om een idee te krijgen; van de bank opstaan, de trap naar boven (deze keer heb ik haar bijna getild), een toiletbezoek en pyjama aantrekken kost ongeveer een half uur. Zo uitgeput viel  ze in slaap dat ze, en gelukkig misschien maar, vanmorgen niet meer wist hoe ze in bed gekomen was.

Eenmaal zelf op bed was ik eerst nog even boos, maar toen kwam de trots. Trots op Anouk, omdat ze ’s middags eerst nog ruim anderhalf uur gewerkt aan haar typecursus, terwijl het van mij niet hoefde (zo lang), maar omdat ze het toch gewoon af wilde hebben (“Ja, papa. Maar ik heb gezegd dat ik vandaag 2 lessen zou doen, en nu ben ik eraan begonnen en nu maak ik het ook af.”). Doorzettertje. Trots op Tom, gewoon omdat het zo’n lekker ventje is. Maar bovenal trots op San, dat ze dit allemaal toch maar doorstaat, ondanks alles.