Zaterdag 2 maart 2013:  Ik zou de situatie als stabiel (weinig veranderingen de afgelopen dagen) maar slecht willen omschrijven. San slaapt veel, kleine inspanningen leveren grote vermoeidheid op. Een kleine inspanning is bijv. eten, de verzorging, een keer goed gaan liggen (gelegd worden), medicijnen innemen, je aandacht bij een kort gesprekje houden, hoestbuien, etc. etc.. Het praten is minimaal, kleine korte woordjes, vaak alleen ja of nee, maar nog vaker enkel een kort knikje, of lichtjes het hoofd schudden. Ik zie de laatste dagen weinig verandering in deze situatie en weet eigenlijk niet of dit nu goed of slecht is. Misschien wel slecht, ligt er aan wat je ervan verwacht, hoopt.

Net heb ik gewoon een hele tijd bij haar gezeten, hand in hand, zij kan niet veel zeggen, ze ligt eigenlijk maar een beetje te slapen, maar we hoeven ook niet veel te zeggen. San heeft in het verleden veel vaker dan ik zoiets gehad van, “waarom, waarom ik, ik heb al zoveel meegemaakt.” Niet een vraag die te beantwoorden is natuurlijk. Vandaag had ik ook eigenlijk zoiets. Maar dan meer het gevoel van oneerlijkheid. Maar eigenlijk is oneerlijk misschien ook niet het juiste woord, want dat heeft iets in zich van waarom San wel en anderen niet, en dit wil je natuurlijk niemand aandoen. Wat blijft er dan nog over, waarom????

Voor ons was het leven simpel, we hadden het fijn samen. Getrouwd, was vanzelfsprekend. Kinderen, niet vanzelfsprekend, maar uiteindelijk wel gelukt en wat waren we blij. En verder, niets bijzonders, we hadden elkaar, geen speciale wensen, geen hoge eisen, eenvoudig eigenlijk , leuke dingen doen, kleine zorgen, gelukkig zijn.

En nu, nu is het wel iets bijzonders.