Zaterdag 23 maart 2013: Wat kunnen kleine kereltjes ineens toch groot worden. Onze Tom had besloten om vandaag eerst bij Mike en daarna bij Lennart te gaan spelen. Al vanochtend vroeg had hij dat bedacht (eigenlijk gisteren al). Meteen aangekleed vanochtend (komt nooit voor), was hij er om 09.00 uur al klaar voor. Om 11.00 uur vond ik ook dat het wel kon en na overleg besloot hij dat hij echt eerst naar Mike wilde. “Nou, da’s goed dan kerel, maar ik kan je nu niet brengen, de thuiszorg is net gekomen”. “Niet erg papa, ik ga er zelf wel even naar toe”. “Nou vooruit, maar ik zal eerst even bellen of het wel uitkomt”. “Ik bel zelf wel even, het is toch mijn vriendje!”. Mooi gesprekje volgt met de moeder van Mike, en al meteen een duim omhoog, het is goed. “Let je wel goed op met oversteken!”. “Ja papa, links, rechts, links, ik weet het nou wel”. 6 jaar, zo klein, zo dapper.

Te klein misschien, te dapper eigenlijk. Maar het ging hartstikke goed, en na het middageten bij Mike wilde hij toch echt weg, want de rest van het plan moest ook nog uitgevoerd worden. Hij kwam alleen nog even snel thuis zeggen dat hij nu naar Lennart ging. Na 2 minuten kwam hij melden dat hij ook daar welkom, was, snel nog wat skylanders mee en pas om 17.30 uur kwam hij volledig tevreden weer thuis. Geweldige dag gehad. Wat een ventje. 

Maar wat had ik hem graag nog even weggebracht.