Donderdag 11 april 2013:  Eigenlijk had ik gedacht te stoppen met dit weblog. Maar ik mis het zelf om hier wat op te zetten en ik merk ook dat nog heel veel mensen erg bij onze situatie betrokken zijn. Dus toch nog maar even een soort van doorstart.

Ik vind het echt onvoorstelbaar hoeveel warme reacties ik ook de afgelopen week weer heb gekregen op de uitvaart van San. Niet alleen in gesprekjes en telefoontjes, maar ook in lange mails en hele persoonlijke kaarten en zelfs tot brieven aan toe van mensen die graag nog wat met mij hierover willen delen. Heel bijzonder en hartelijk dank hiervoor, ook al reageer ik misschien niet op alle berichten.

Hoe het de afgelopen week is gegaan? Tja, ik hoor mezelf iedere keer zeggen dat alles gewoon weer door lijkt te gaan. Zeker voor de kinderen en met de kinderen gaat alles prima lijkt mij. Ze spelen, gaan naar school, sporten en hebben plezier als voorheen. Missen mama wel heel erg, daar hebben we het iedere dag wel over en daar heb ik vanavond ook speciaal nog even naar gevraagd. Vaak na het avondeten nemen we nog even tijd om wat voor mama te maken, foto’s te zoeken en in een lijstje te doen, of langzaam wat spulletjes uit te gaan zoeken. Ook hebben we het bijv. vandaag weer even over de grafsteen gehad, die er nog moet gaan komen. Dus dat gaat wel goed, veel ‘gewoon’ kind zijn en ook regelmatig even aan mama denken en daar mee bezig zijn.

En ik? Ik heb het moeilijker. Niets raars, de dingen die je kan verwachten. Ineens valt er heel veel zorg weg die ik moest leveren. Ineens houd ik tijd over en daar ben ik me bewust van. Bewust dat ik nu andere dingen kan doen, dingen die ik alleen moet doen, bewust alleen moet doen. ’s Morgens geen ontbijtje maken voor San, geen pillen, geen bakkie koffie samen. Nee, een bakkie koffie alleen, en geen praatje erbij. Gedurende de dag loop ik vaker tegen dit soort dingen aan. Het is niet dat ik niets te doen heb, nee, integendeel, het is hartstikke druk. Ben vanaf maandag weer aan het werk gegaan. En daarnaast is er een gigantische papierberg die afgehandeld moet worden. Dingen opruimen, naar de notaris, van alles met de kinderen., mensen die bellen, een praatje maken en veel mensen die nog even extra langskomen. Het is dus niet dat ik stil zit en mijn verhaal niet kwijt kan, maar toch is het anders. Toch is het stil en toch voel ik me alleen.

Blijkbaar ging het iedere keer weer opschakelen om meer zorg te leveren, meer tijd en aandacht hieraan en aan de kinderen te geven me beter af, dan nu ineens terugschakelen en de vrijgekomen tijd en gedachten een goed plaatsje te geven. Maar goed niets vreemds dus, ik hoor hetzelfde terug van mensen met vergelijkbare ervaringen. Het kost gewoon tijd om het verlies te verwerken, hoezeer je ook voorbereid denkt te zijn. Dus neem ik die tijd maar, neem ik de tijd voor verdriet en de probeer ik maar niet steeds weg te vluchten in klusjes en werkzaamheden. Maar ik vind het nu eerder moeilijker dan gemakkelijker dan voorheen.