Maandag 25 februari 2013: Alsnog ziekenhuisopname. Dat is dus balen. Vanochtend overleg gehad met de huisarts. Situatie verbetert niet, antibioticakuur afgemaakt, geen vooruitgang, neurologisch eerder slechter dan beter, rest ook slecht. Wat nu.

Wetende dat San überhaupt eigenlijk niet meer in het ziekenhuis opgenomen wilde worden, een moeilijke beslissing. Maar ik weet ook dat het San haar angst is, dat wanneer ze opgenomen wordt in het ziekenhuis, dat ze er dan niet meer uitkomt. Terwijl deze situatie wellicht met een korte opname enigszins kan verbeteren, het hetgeen thuis moeilijker of misschien wel niet bereikt kan worden. Dus volgde een emotioneel overleg vanmiddag. San die dit eigenlijk helemaal niet wilt, die zich moeilijk of niet kan uiten, het niet kan uitleggen, niet haar gedachten kan uitspreken. Maar uiteindelijk zijn we gezamenlijk tot de beslissing gekomen dat dit toch het beste is.

Dus met de belofte naar elkaar dat het maar voor korte tijd is, om de infectie te overwinnen, om aan te sterken, en om wat beter weer snel thuis te kunnen zijn, is San naar het ziekenhuis gebracht. Betere behandel- en onderzoeksmogelijkheden.

Maar goed, uit de eerste longfoto en bloedonderzoeken blijkt geen ontsteking. Dus geen verdere antibiotica. Wat wel. Rust, zuurstof, onduidelijkheid. Want ze hoest enorm, is verzwakt, maar waardoor dan? Longfoto geeft met betrekking tot de longtumor een rustig beeld, geen verdere ontwikkeling van deze tumor. Positief dus. Maar wat veroorzaakt dan de neurologische klachten? Gewoon het ziek zijn? Wellicht.

Morgen vindt hiernaar verder onderzoek plaats, CT-scan van het hoofd, neuroloog komt langs. Hopelijk wordt er dan weer wat meer duidelijk, hopelijk geen slechter nieuws. Hopelijk, hopelijk, hopelijk. Er is nog hoop, maar de vrees overheerst.