Woensdag 20 februari 2013: Het gaat niet goed. Sinds maandag weer andere antibiotica, lijkt nog niet aan te slaan. San is op, slaapt ontzettend veel, continue hoofdpijn of ertegenaan. Geen kracht meer, geen eetlust en wat er momenteel ingaat komt er soms ook direct weer uit.

Ook op het neurologische vlak gaat het weer slechter. Ze kan niet goed meer verwoorden wat ze denkt. Een samenhangend verhaal vertellen lukt niet goed meer en ze is zich daar bewust van. Woorden waar ze niet op kan komen, ik zie de frustratie in haar ogen.

Vanavond heb ik haar na het eten (1 hap spaghetti en overgeven) op bed gelegd. Enige tijd na de pillen opnieuw overgeven. Ik heb geprobeerd het nog eens positief te bekijken, geprobeerd het een positieve wending te geven, een beter vooruitzicht. San zei niet veel meer, kwam slecht uit haar woorden. Enige duidelijk uitspraak eigenlijk: “Ik ben bang….”.

Tja, ik ben ook bang, maar er is nog een strijdplan. Wanneer de antibiotica de komende dagen aan gaat slaan, de dexamethason is opgehoogd, dus dat kan nog wat verbetering op het neurologische vlak geven, dan kan ze dit hopelijk weer achter zich laten. De laatste controles geven nog hoop dat dit niet de kanker is die opnieuw toeslaat, maar meer de slechte fysieke gesteldheid. Hopelijk niet tegen beter weten in, maar opgeven is geen optie.

Hopelijk komt de ommekeer snel, dit weekend is de verjaardag van Anouk, het zou toch fijn zijn als San hier ook de mooie momenten van mee kan pikken.